ਉਹ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਤੇਰੀ ਕਵਿਤਾ 'ਚ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਰਿਦਮ ਹੈ ਤੇ ਨਾਪ ਤੋਲ ਕਿੰਨਾ
ਮੈਂ ਬਸ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਤੇ ਅੜ੍ ਗਿਆ ਕਿ
ਵੇਖੋ ਮੇਰੀਆਂ ਰਗਾਂ 'ਚ ਹੈ ਬੋਲ ਕਿੰਨਾ
ਦੂਰ ਦਿਸਹੱਦੇ ਵੱਲ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ
ਕਾਲੀ ਮਹਿੰਦੀ ਲ੍ਕੋਈਆਂ ਚਾਂਦੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ
ਫਿਕਰਾਂ ਦੇ ਢਾਲੇ ਲਾਹੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਚੌਰਾਹੇ
ਵੇਖ ਲਵੋ ਯਾਰੋ ਮੈਂ ਸੀ ਅਨਭੋਲ ਕਿੰਨਾ
ਇੱਕ ਫੂਕ ਨੂੰ ਸੀ ਤਰਸੀ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਵੰਝਲੀ
ਬੇਲੇ ਦੇ ਰੁੱਖ ਬਣ ਗਏ ਦਰਵਾਜੇ ਸੰਦਲੀ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਸੀ ਹੀਰ ਦੇ ਖੁਦ ਦੇ ਵੱਸ ਵਿੱਚ
ਤੇ ਮੱਥੇ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਦਾ ਸੀ ਰੋਲ ਕਿੰਨਾ
ਕਦੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਵੇ ਤੇ ਕਦੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚੁਰਾਵੇ
ਕਦੇ ਬੁਲਾਇਆਂ ਨਾ ਬੋਲੇ ਕਦੇ ਗੀਤ ਸੁਣਾਵੇ
ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਾ ਮੈਂ ਸਮਝਿਆ ਉਸਦਾ ਮਿਜਾਜ਼
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਲੱਗਦੈ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਗੋਲ ਕਿੰਨਾ
ਦਰਿਆ ਦਾ ਕੰਢਾ ਸੀ ਤੇ ਅਸਮਾਨ ਨੀਲਾ
ਝੱਖੜ ਨੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਤੀਲਾ ਤੀਲਾ
ਇਹ ਪੰਛੀ ਤਾਂ ਕਦੇ ਉੱਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉੱਡਿਆ
ਤੇ ਹਵਾਵਾਂ ਨਾਲ ਰੱਖਦਾ ਸੀ ਮੇਲ ਜੋਲ ਕਿੰਨਾ
No comments:
Post a Comment